Rustig dagje en de hop bleef nu wel zitten

Donderdag 9 januari 2014
Maar natuurlijk wel een stuk gefietst. Ik ben het park in gefietst, op naar een viewpoint. Toen ik daar aan kwam zag ik de auto van tourdeasia weer staan. Weer dezelfde begeleiders en nu met drie Duitsers. Een van de begeleiders stond bij de auto, de anderen waren al naar boven aan het klauteren. Die begeleider was blij verrast om mij weer te zien. Ik had met mij zelf afgesproken om zover te gaan tot ik de anderen tegen zou komen en dan met hen terug te gaan. Het was weer een geklim en geklauter over stenen en het is niet slim om dat in mijn eentje te doen. Vlak bij de top kwam ik ze tegen. De view heb ik niet gezien, maar ik blijf dat geklim en geklauter leuk vinden. Zou Eelco dat dan toch een beetje van mij hebben?
Na allerlei leuke zijweggetjes te hebben genomen, weer terug naar het resort, waar inmiddels weer nieuwe gasten waren gekomen. Een stel uit Iran en het andere stel uit Engeland. Een man uit Ierland zit hier al een maand. Hij is aan het schrijven en vind het hier de plek om dat te doen. Het is inderdaad erg relaxt hier. We ontbijten iedere ochtend samen, om acht uur.
Morgenochtend klopt Eed op mijn raam als de zonsopgang mooi is. We gaan dan samen een stukje over het strand wandelen. Haar man heet trouwens Krit. Eed noemt mij sis (sister). Het zijn fijne mensen. Ik word in de watten gelegd.
Ja Henk, zullen we alle vogels maar ‘Blijf zitten waar je zit’ noemen, dan kan ik ze tenminste op de foto zetten. Je blijft grappig Henk.
Annemarie, het was niets speciaals dat ik een wensballon kreeg. Gewoon omdat ze mij mogen denk ik. Deze keer was het ook speciaal, maar met jullie toch meer. Die hele avond was toen zo bijzonder.
Liesbeth, we gaan het nog een keer dunnetjes overdoen met z’n vieren. Ik kan mij voorstellen dat je heimwee krijgt als je mijn verhalen leest.
Voor mij betekent de belevenissen opschrijven delen. Zo kan ik mijn verhaal kwijt. Iedere avond na het eten, neem ik zo de dag door.
Vrijdag 10 januari 2014
Er werd vanochtend niet op mijn deur geklopt, maar ik was vroeg wakken en ben gaan wandelen op het strand. Een prachtige zonsopgang heb ik gezien (zie foto)
Vandaag mezelf weer getrakteerd op een mooi fietstochtje. Ik ging pas laat weg, heb eerst een tijd zitten lezen op mijn warandaatje. Ik ben Butcher’s crossing van John Williams (Stoner) aan het lezen. Weer een boeiend boek. Ik ging fietsen met het idee ik zie wel. Een stukje noord gefietst, toen naar west en toen van de weg af kleine weggetjes opgezocht richting bergen. Goede keuze, heel mooi en ik kwam zelfs geen hond tegen. Ik heb ook nog een stukje over het strand gefietst. Er stond een bord met daar op ‘Brassiere’ en ‘Hansar Pranburi Dragon Cliff’ en dat wekt mijn nieuwsgierigheid. Kom je uiteindelijk bij het strand terecht en na even fietsen over het strand kom je inderdaad een eettent tegen en iets in aanbouw. Die zijn dus alleen via het strand te bereiken. Daar ben ik even bezig geweest om een foto van mijzelf met de timer te maken (zie foto). En toen kwam ik weer bij een kleurrijk haventje en op het terrein van de brandweer en rescue en wat zie ik daar: een hop (axe in het Thais) (twee zelfs) en hij bleef zitten tot ik een foto gemaakt had. Braaf hè Henk, deed zijn naam deze keer geen eer aan. Geen idee waar ik was, zag ik opeens het plekje waar ik vanochtend de zonsopgang op de foto heb gezet en was al weer bijna bij het resort.
Terug staat Krit klaar met drie banaantjes en een flesje sojamelk. Ze zijn zo zorgzaam. Mijn was op het droogrek zetten ze in de zon en als die droog is weer terug op mijn waranda. De handdoek die buiten hangt om te drogen wordt meteen vervangen door een nieuwe. Als ik naar het strand ga wordt de strandstoel en een tafeltje achter mij aan gebracht. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik ga ze missen, maar zij mij ook. Dat is toch het leuke van ergens wat langer blijven.
Eelco en Suus maken het ook goed in de USA. Ik krijg regelmatig een whatsapp en foto’s. Ze zijn nu in de Gand Canyon, daarvoor in Las Vegas (ze zijn niet eens getrouwd), LA, Denver en Chicago, als ik het allemaal goed onthouden heb. Door de Grand Cayon rijden ze met de auto en de rest hebben ze met de trein gedaan. Wel grappig om elkaar zo op de hoogte te houden van onze avonturen.
En Ien en Jan zijn aan het fietsen in Cuba, maar daarover heb ik in het vorige verslag wat geschreven.
Er is net weer heerlijk voor mij gekookt. Ik ben de enige die hier ook dineert. Het was een curry met veel groenten en een vleesvervanger. Mmmmm en niet te spicy.
Dit was mijn dag weer. Morgen kan ik weer Nederlands kletsen, dat is weer even geleden. Ik ga zo ‘Wie is de mol’ op de laptop kijken en nog een stukje lezen.
Weer veel liefs en een fijn weekend vanuit een warm Thailand.